Finale

Met deze bijdrage eindigt mijn blog "Een jaar over kinderen veilig". Zevenenveertig afleveringen zijn het geworden, niet precies één per week, maar toch: een respectabel aantal. Het is me niet altijd meegevallen om wekelijks een invalshoek te bedenken of tijd te vinden. December was karig bedeeld, maar deze laatste dag van 2014 is bestemd voor de finale.

Ik krijg haast. Het vuurwerk dondert al uren de hemel in en minuut voor minuut nadert het nieuwe jaar. De foto heb ik vanavond nog op mijn keukentafel in elkaar geprutst, zoals zo vaak door te spelen met licht, spiegels en dingetjes voor het grijpen. Dat dingetje voor het grijpen was deze keer een kerststal van 4 cm doorsnee. En toeval of niet, ineens valt de foto voor mijn gevoel samen met mijn blog. De kou zal maar door de kieren van je huis waaien. 'Bakske vol met stro' komt in me op, een zin uit het prachtige 'Je veux l'amour' van Raymond van het Groenewoud. Of je nu artiest bent of nog een kind, liefde wil iedereen. Ik word er bijna stichtelijk van.

Het afgelopen jaar heb ik veel en vaak nagedacht over mijn blog en wat ik daarin kon of van mezelf mocht melden. Ik ben ermee gestart om kindermishandeling onder de aandacht te brengen. In die missie ben ik geslaagd. Maar het is gemakkelijk preken voor eigen parochie. Daarom ben ik blij dat ik ook mensen heb bereikt, voor wie het thema geen dagelijkse kost is. In de loop van het jaar heb ik veel reacties gekregen van mensen die mijn blog volgden. Zo kwam ik te weten dat ik soms een gevoelige snaar raakte.

Eerder beschreef ik al eens mijn getallengekte. Nog steeds raadpleeg ik de statistieken. Na een zomerdip, waarin ik vreesde voor de houdbaarheid, volgde een fantastisch najaar. Ook mijn stiekeme privé-doel, om 1000 pageviews per maand te halen, is bereikt. Op dit moment staat de teller op 12.661. Hoeveel unieke personen mijn blog gelezen hebben weet ik niet. Ik schat dat het er een kleine 1000 zijn.

Het blog is ten einde, maar de afleveringen blijven wel te lezen. Wie zich de moeite getroost kan dus nog eens digitaal bladeren in de teksten en het onderliggende archief. Of ik opnieuw met een blog begin, weet ik nog niet. Het zal in ieder geval dan anders van opzet zijn en niet meer aan één thema gebonden. Misschien dat ik via deze pagina's ooit nog eens een nieuw blogadres doorgeef.

Rest me om jullie, mijn lezers, heel hartelijk te bedanken voor de niet aflatende aandacht. Jullie waren de stimulans om door te gaan. Want wie schrijft wil nu eenmaal gelezen worden. Velen van jullie namen de moeite om mijn blog via Twitter of eigen websites te promoten. Zonder die activiteiten was mijn lezerskring beslist veel kleiner gebleven.

Ik wens iedereen een gelukkig en gezond 2015 toe. En ik hoop dat alle kinderen mogen rekenen op een warm en veilig bestaan. Een kleine strohalm uit dat 'bakske vol' kan soms al voldoende zijn.

Geen tik

Veel te veel tijd is verstreken sinds mijn vorige blog. Ik heb er voor mezelf wel een verklaring voor. Of noem het een smoes. Overdag rennen en 's avonds hondsmoe, mezelf met een bord naar de bank slepen om er pas af te komen als het tijd is om naar bed te gaan. Met de knagende gedachte, dat ik eigenlijk nog had moeten schrijven. Dat wel.

Gisteren heb ik mezelf weer even onder handen genomen, met wat hulp van buitenaf. Wat ik wil is simpel: op tijd naar huis gaan en energie overhouden voor andere zaken. Ik sprak voornemens uit en vandaag kreeg ik de eerste kans om ze te laten slagen. Het lukte redelijk, ik geef mezelf er een 7 voor. Of toch een 9, want ik schrijf weer een blog. Stiekem er tussenuit knijpen, dat geeft immers geen pas.

En ik had nog wat om kwijt te willen. Ik belandde namelijk in een discussie over slaan. Het is een bekende discussie als het over kindermishandeling gaat. De aloude vraag of het nu wel of niet mag, kinderen slaan, de pedagogische tik, duikelt telkens weer op. Recent nog hoorde ik iemand vergoelijkend zeggen dat hij echt niet slechter was geworden van dat pak voor zijn broek. 

Enkele maanden geleden haalde het onderwerp weer de kolommen van de krant. In Medisch Contact verscheen een artikel met uitleg over de pedagogische tik en het verschil met kindermishandeling. Niet per se slecht, was de strekking ervan. In een reactie verwierpen vier vertrouwensartsen deze zienswijze, in de Volkskrant en met een artikel in hetzelfde Medisch Contact. Beide opvattingen werden ondersteund met onderzoek.

Al lezend bemerkte ik iets merkwaardigs bij mezelf. Ik hechtte meer waarde aan het artikel dat paste bij mijn overtuiging. Het hielp me het andere te verwerpen. Niet bepaald een wetenschappelijk verantwoorde benadering. Ik ben geen wetenschapper hou ik mezelf maar voor. Maar als ik last heb van dit fenomeen, waarom anderen dan niet? En wat betekent dat voor de mogelijkheden om te beïnvloeden?

Ik ga ervan uit dat ouders hun kinderen liever niet slaan. Dat ze zich liever van andere manieren bedienen bij het opvoeden. Geweldloze bijvoorbeeld. Dat brengt me bij geweldloze communicatie. En daarover is ook weer het nodige te zeggen.