Geen tik

Veel te veel tijd is verstreken sinds mijn vorige blog. Ik heb er voor mezelf wel een verklaring voor. Of noem het een smoes. Overdag rennen en 's avonds hondsmoe, mezelf met een bord naar de bank slepen om er pas af te komen als het tijd is om naar bed te gaan. Met de knagende gedachte, dat ik eigenlijk nog had moeten schrijven. Dat wel.

Gisteren heb ik mezelf weer even onder handen genomen, met wat hulp van buitenaf. Wat ik wil is simpel: op tijd naar huis gaan en energie overhouden voor andere zaken. Ik sprak voornemens uit en vandaag kreeg ik de eerste kans om ze te laten slagen. Het lukte redelijk, ik geef mezelf er een 7 voor. Of toch een 9, want ik schrijf weer een blog. Stiekem er tussenuit knijpen, dat geeft immers geen pas.

En ik had nog wat om kwijt te willen. Ik belandde namelijk in een discussie over slaan. Het is een bekende discussie als het over kindermishandeling gaat. De aloude vraag of het nu wel of niet mag, kinderen slaan, de pedagogische tik, duikelt telkens weer op. Recent nog hoorde ik iemand vergoelijkend zeggen dat hij echt niet slechter was geworden van dat pak voor zijn broek. 

Enkele maanden geleden haalde het onderwerp weer de kolommen van de krant. In Medisch Contact verscheen een artikel met uitleg over de pedagogische tik en het verschil met kindermishandeling. Niet per se slecht, was de strekking ervan. In een reactie verwierpen vier vertrouwensartsen deze zienswijze, in de Volkskrant en met een artikel in hetzelfde Medisch Contact. Beide opvattingen werden ondersteund met onderzoek.

Al lezend bemerkte ik iets merkwaardigs bij mezelf. Ik hechtte meer waarde aan het artikel dat paste bij mijn overtuiging. Het hielp me het andere te verwerpen. Niet bepaald een wetenschappelijk verantwoorde benadering. Ik ben geen wetenschapper hou ik mezelf maar voor. Maar als ik last heb van dit fenomeen, waarom anderen dan niet? En wat betekent dat voor de mogelijkheden om te beïnvloeden?

Ik ga ervan uit dat ouders hun kinderen liever niet slaan. Dat ze zich liever van andere manieren bedienen bij het opvoeden. Geweldloze bijvoorbeeld. Dat brengt me bij geweldloze communicatie. En daarover is ook weer het nodige te zeggen.