Zachtgeel, heldergroen, lichtbruin, dieprood: de haag is een feest van kleuren, zeker nu de zon erop schijnt. Koolmeesjes en mussen vliegen druk heen en weer. De tuin blijft mijn aandacht trekken. Nu kan het nog. Binnenkort resteren dorre winterresten, met wat geluk afgedekt met een laagje sneeuw. Maar het houdt ook op om een andere reden: het huis is zo goed als verkocht.
Het afscheid nemen is daarmee begonnen. Niet langer meer elk weekend met de trein naar het zuiden, bevrijd zijn van het eindeloze geklep in de stiltecoupé, waar de vrijdagavond blijkbaar patent op heeft. Dat is winst. Maar de wekelijkse fietstochtjes in het soms onwerkelijk mooie heuvelland, de gemoedelijkheid van de stad en de nabijheid van Aken en Luik zal ik gaan missen. Als alternatief bestudeer ik alvast fietsroutes door de Ronde Hoep en de Utrechtse Heuvelrug, waar het ook mooi moet zijn.
Afscheid nemen is blijkbaar een rode draad in mijn leven, op dit moment. Sinds enkele weken heb ik een -onverwachte- overstap gemaakt in mijn werk. Ander onderwerp, andere uitvalsbasis. Maar intussen kom ik bijna dagelijks bij de oude collega's over de vloer en blijf ik me vanaf de kantlijn nog met de zaken bemoeien. Het mag nog even in deze interessante en spannende periode. De Advies- en Meldpunten Kindermishandeling en Steunpunten Huiselijk Geweld worden samengevoegd tot Veilig Thuis, in Amsterdam draaien medewerkers overuren om op 1 januari 'de tent' 24 uur per dag en 7 dagen per week draaiend te hebben. Terwijl de laatste besluiten over functies en financiering nog genomen moeten worden. Een beetje alsof de vloerbedekking al wordt gelegd terwijl het beton voor de vloer nog niet is gestort.
En dan is, met nog een maand te gaan, het einde van dit blog in zicht. Ook dat afscheid is zich al langzaam aan het voltrekken. De notities die ik tussentijds maakte om materiaal te verzamelen worden schaarser, ze zijn niet meer zo dringend nodig. Ik blader door oude afleveringen als door een fotoalbum vol herinneringen, steeds verder terug het jaar in. Daardoor zie ik dat ik in mijn tweede blog 'De truc van Suzy' een toezegging heb gedaan, die ik nog niet ben nagekomen.
De burgemeester als last resort. Ik bleef er stil over. Maar soms lossen de zaken zich vanzelf op. Juist afgelopen week, tijdens de Week van Kinderen Veilig, verscheen een column van burgemeester Van der Laan hierover in Metro. Met een boodschap die binnenkwam bij pers en publiek en die dag het nieuws domineerde.
Afscheid nemen. Of is het loslaten? Er valt nog veel over te mijmeren. Maar voor dit moment is het genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten