18 september 2014

Fout voorbeeld


Wat kan een mens zich soms toch opwinden. Of laat ik het bij mezelf houden. Zo nu en dan spat het ongenoegen alle kanten uit, met wat krachttermen ondersteund. Dat had ik vroeger al en, hoewel milder nu, het blijft van tijd tot tijd de kop opsteken.

Vandaag ging ik ook weer lekker los, al was ik me bewust van de toch licht verbaasde blik van mijn gesprekspartners. Die overigens even later hetzelfde toontje meebliezen, ik verkeerde dus in goed gezelschap.

Maar wat moest er dan verketterd worden? Eigenlijk begon het heel onschuldig met een bericht over de app Info Delen (Apple of Google). Ha. Er is altijd veel te doen over het delen van informatie dus een behulpzame app was net wat ik zocht. De app biedt in overzichtelijke hoofdstukjes een handreiking om zorgvuldig informatie te delen. Voorbeelden ondersteunen de informatie. En juist één van die voorbeelden veroorzaakte mijn uitbarsting.

Het gaat om dit voorbeeld: "De kinderen van Y zijn getuigen van huiselijk geweld tussen Y en haar partner. Y weet dat dit geweld ook gevolgen heeft voor haar kinderen, maar Y slaagt er niet in haar kinderen voldoende te beschermen tegen dit geweld. Daarom heb ik haar gezegd dat ik een melding ga doen. Zij verzette zich hier heftig tegen. [...]"

Misschien is het voorbeeld in deze, nota bene door de rijksoverheid ontwikkelde, app ongelukkig gekozen en reageer ik te kort door de bocht. Maar de tekst staat er, en wat me eraan stoort is de enorme paradox die eruit spreekt.  Een moeder die van de ene kant klappen krijgt en van de andere kant de schuld. Alsof het haar niks kan schelen dat haar kinderen lijden. De impliciete beschuldiging is een vorm van oorzaak-gevolg denken. Terwijl in gewelddadige relaties doorgaans gedragspatronen verankerd zijn waarbinnen geen oorzaak en gevolg meer te ontdekken is.

Moeders ervaren deze paradox als de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de kinderen alleen op hun schouders geladen wordt en het aandeel van de partner buiten beschouwing blijft. En het is juist deze paradox waardoor moeders liefst mijlenver wegblijven van alles wat de naam kindermishandeling draagt, zeker meldpunten. Zo roept de ene paradox, die van de beschuldiging, de andere paradox, die van het ontwijken van vaak gewenste en noodzakelijke hulp, op.

Weinig effectief. Afijn, laten we het erop houden dat het gewoon een stom en ongelukkig gekozen voorbeeld is. En hopen dat de verder prima app als de wiedeweerga wordt aangepast.

2 opmerkingen:

  1. Ik moet toch menteen denken aan het eerste uitgangspunt van het handelingsprotocol VeiligThuis. Dit luidt:

    1. Het AMHK geeft prioriteit aan de belangen van kinderen
    Bij alle handelingen van het AMHK vormen de belangen van kinderen de eerste overweging. Dat geldt expliciet in situaties waarin de veiligheid, de gezondheid of de ontwikkelingsmogelijkheden van kinderen worden bedreigd. Waar de belangen van kinderen, ook op de langere termijn, niet parallel lopen met de belangen van volwassenen, laat het AMHK de belangen van kinderen voorgaan.

    In het voorbeeld gaat het niet over de vermeende schuld van de moeder Y, maar om de veiligheid van haar kinderen.
    Ik snap dat met het verleggen van het zwaartepunt het er niet 1,2, 3 gemakkelijk op wordt. Wellicht wordt het makkelijker als we leren de automatische conclusie "dat het moeder Y niets kan schelen dat haar kinderen lijden" achterwegen te laten.
    Tom Segers

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat is het protocol van Veilg Thuis. Het gaat hier over het vootraject, zeg maar stap 1 tot en met 4 van de meldcode. Natuurlijk moeten kinderen veilig zijn en moet daar prioriteit liggen. Alleen (het voorbeeld is kort door de bocht) is direct melden niet altijd de beste weg, een advies en deskundige hulp kan veel effectiever zijn.
    Barbara

    BeantwoordenVerwijderen