Meester Bart

Mijn postvak leidt een eenzaam bestaan. Ik worstel me digitaal door het leven en moet mezelf er af en toe aan herinneren dat een van die opgestapelde plastic bakjes naast het kopieerapparaat mijn naam draagt. Soms vind ik er ook wat in, bovenop het stapeltje oude poststukken, want weggooien was nooit mijn sterkste kant. 

Laatst nam ik weer eens poolshoogte en vond een stukje uit een krant. Het bleek een column van Meester Bart, uit de Spits van 11 september. Een collega dacht dat het wel wat voor mij zou zijn. Ze had gelijk. "Levenslang" heet de column (die ook een digitale versie kent).  Meester Bart beschrijft wat hij ziet, signalen van kindermishandeling, bij leerlingen die niet naar huis willen. Hij belde ooit aan bij een leerling waar het geschreeuw van binnen tot buiten te horen was en toch niet werd opengedaan. 

Een docent die het ziet. Een docent die weet wat hij moet doen. Daar werd ik vrolijk van. Meestal is het tegengestelde aan de hand, is de vraag altijd: waarom komen er zo weinig meldingen uit het onderwijs? Maar meester Bart bood hoop. Totdat ik verder las en geraakt werd door het dilemma waarmee hij zichzelf opzadelde. Hij zag wat gebeurde en deed niets. Een onmogelijke positie, noemt hij het. Door opvattingen of ervaringen, door onwetendheid, door handelingsverlegenheid? 

Ik ga meester Bart niks verwijten. Het is roerend dat hij over zijn ervaringen schrijft. Je voelt het ongemak. Dat is wezenlijk, belangrijk. Maar gelijktijdig is het droevig. Want achter deze meester gaan tientallen, honderden, misschien wel duizenden meesters en juffen schuil, die hetzelfde meemaken en ook niet weten wat ze moeten doen en dát ze iets kunnen doen. Die bang zijn om fouten te maken en verlammen en worstelen met hun dilemma's. En daardoor de kinderen, die ze zo graag willen helpen, uit onbeholpenheid in de steek laten. Wat moet dat pijn doen.

We kunnen het wel mooi bedenken met de wet Meldcode en dat iedereen die kindermishandeling signaleert dat bespreekbaar moet maken. De werkelijkheid is vele malen weerbarstiger, dat blijkt wel. We verwachten grootse daden van mensen die niet toegerust zijn. We verwachten misschien wel het onmogelijke. Dat leert me dat er nog een lange weg te gaan is, die ermee begint mensen die in hun dagelijks werk met kinderen te maken hebben te ondersteunen, bij te spijkeren, te trainen. Zodat ze zich wel comfortabel voelen (ook deze week geleerd) om in actie te komen. Investeren in het onderwijs: ik ben er helemaal voor! Dankzij meester Bart.