Deze oktoberdag laat zich van zijn beste kant zien. Het bonte bladerdek van de bomen krijgt een gouden gloed door de al laag hangende zon. Het is een dag om naar buiten te willen en de laatste warmte op te slurpen. Maar ik zit binnen en zie in de ramen aan de overkant hoe langzaam de kleur uit de lucht verdwijnt.
Als ik klaar ben met mijn blog, zal het donker zijn. Misschien tikken dan de eerste regendruppels op het raam en verlang ik niet langer naar buiten, maar naar behaaglijkheid. Behaaglijkheid die past bij donkere dagen, met een zachte wollen deken om de schouders en een glas rode wijn.
Behaaglijkheid en comfort zijn woorden die gevoelsmatig dicht bij elkaar liggen. Nu heb ik onlangs het begrip comfortabel opgepikt in een context die juist weinig met behaaglijkheid van doen heeft. Eerder het tegenovergestelde. Maar sindsdien heb ik het omarmd, omdat ik geloof in de kracht ervan.
Het begon tijdens een bijeenkomst, waar het melden van kindermishandeling ter sprake kwam en de rol van professionals daarbij. Iemand zei: "Het is belangrijk dat mensen zich comfortabel voelen om in actie te komen." Voor mij viel toen het kwartje.
Tot dat moment was ik niet verder gekomen dan inlevingsvermogen en begrip voor hoe moeilijk het kan zijn om kindermishandeling bespreekbaar te maken. Maar door het woord comfortabel zag ik ineens mogelijkheden. Een nieuw noodzakelijk perspectief. Want hoe gemakkelijk komt 'ja, maar..' niet boven drijven? Kijk maar naar mijn vorige blog over weerstanden. Niet weten wat te doen, bevreesd zijn iets fout te doen, bang zijn dat ouders verhaal komen halen of om een vertrouwensrelatie op het spel te zetten, dat soort zaken.
Alleen: hoe moeilijk kan het zijn als je je comfortabel voelt bij wat je doet? Daarin schuilt volgens mij een oplossing naar verbetering. Een voorwaarde is wel dat iedereen, vanuit zichzelf of daartoe door anderen uitgenodigd, twee vragen beantwoordt. De eerste vraag is: wil ik écht iets bijdragen, als ik me zorgen maak om de veiligheid van een kind? En de tweede vraag is: wat heb ik nodig om me daarbij comfortabel te voelen?
Nu ik er zo over nadenk, ontdek ik ook voor mezelf meer opties dan voorheen. Dat ik advies kan vragen bij Veilig Thuis (nu nog het AMK) had ik al wel bedacht. Maar waarom niet een stapje verder gaan? Mocht het nodig zijn samen met een professional met verstand van zaken een gesprek oefenen en dat dan samen voeren? Om maar wat te noemen.
Wat ik kan, kunnen anderen ook. Denken in oplossingen in plaats van belemmeringen, is zo veel leuker om te doen. Ik zie in gedachten al een schat aan ideeën ontstaan, doordat mensen -individueel of in teamverband- met de twee vragen aan de slag gaan. Comfortabele oplossingen, van kleine en grote stappen. Waar kinderen dan profijt van hebben. Wat zou dat mooi zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten