Het is een bekend fenomeen. Je weet van niks, wordt met een verschijnsel geconfronteerd en ineens zie je het overal. Ooit viel ik van een stoel (onhandig, ik weet het...) en brak een botje in mijn voet. Een stevig gipsverband en een tijdje lopen met krukken waren het gevolg. Zelden zag ik meer mensen met krukken lopen als in die periode. Een alertheid die nooit meer is verdwenen.
Afgelopen dagen werd ik gewaar dat het woord kindermishandeling regelmatig door mijn hoofd dwaalt. Niet gek, ik heb me immers zelf opgelegd om elke week een blog over het onderwerp te schrijven. En ik peins door de week regelmatig over wat het volgende thema moet zijn. Toch dient zich dat door die extra alertheid vanzelf aan.
Van de week zag ik Dinand Woesthoff in het programma RTL Late Night. Hij sprak over zijn stichting die vroeger de Guusje Nederhorst Foundation heette en nu stichting Het Vergeten Kind. Dan voel je het al aankomen. Hij legde uit wat hij bedoelde met vergeten kinderen, 32.000 in ons land. Kinderen in opvanghuizen en in asielzoekerscentra. Kinderen die met hun ouders wachten op toegang tot ons land, kinderen die met hun moeder gevlucht zijn vanwege geweld thuis, kinderen die met hun ouders plotseling op straat kwamen te staan, kinderen die thuis zelf niet meer veilig waren.
Ik kan Woesthoff niet meer letterlijk citeren. Maar het kwam erop neer dat je soms geen weet hebt van wat zich bij je om de hoek afspeelt. En dat dat verandert als je je ogen de kost geeft, als je je ervan bewust wordt dat er zaken bestaan die je niet voor mogelijk hield, of waar je zelfs maar nooit aan dacht. Bijvoorbeeld kinderen in de opvang of kinderen in de knel.
De stichting verbetert leefomstandigheden van kinderen in opvanginstellingen. En ze voert nu actie door handtekeningen te verzamelen in de vorm van vlaggen. Om er op 29 januari het binnenhof mee te versieren en die 32.000 kinderen zichtbaar te maken. Zodat we ze allemaal gaan zien en daarna niet meer vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten