Getallen

Het wilde al niet vlotten en nu heb ik per ongeluk mijn tekst weggegooid. Ik wilde een blog schrijven over getallen. Dat komt door Valentijnsdag, een dag van harten en geheime liefdesverklaringen en veel tafeltjes voor twee in restaurants.

Valentijnsdag staat voortaan ook in het teken van One Billion Rising, een wereldwijde manifestatie om een miljard mensen op de been te brengen. Omdat veel vrouwen en meisjes nu eenmaal klappen, angst en blauwe plekken als Valentijnsverwennerij krijgen. En omdat dat moet stoppen.

Dat ene miljard, een 1 met negen nullen, bracht me op het idee van de getallen. Grote getallen zijn niet te bevatten. Verdund en verkleind naar de Nederlandse schaal gaat het nog altijd om 200.000 personen, voornamelijk vrouwen. En zo'n 119.000 kinderen zijn jaarlijks de klos.

Maar grote getallen zijn anoniem, je mist er toch al snel een paar honderd of een paar duizend. Daarom maken we de getallen graag wat kleiner, niet om te minimaliseren maar om het probleem juist dichterbij te brengen. Als een soort rekenen voor de basisschool, grote getallen opgedeeld in kleine entiteiten. Twee voetbalstadions vol. Drie, hier zijn die stadions echt zo groot niet. Of een in elke klas. Nog dichterbij.

Maar werkt het? Ik vraag het me af. Getallen zijn plooibaar, manipuleerbaar, te delen en te vermenigvuldigen. Ze zijn bitter nodig om te weten dat het niet om incidenten gaat, dat we een groot en serieus probleem hebben. En gelijktijdig zegt het geen donder. Getallen hebben immers geen buikpijn. Getallen kruipen niet weg. Getallen gillen het niet uit. Getallen amuseren zich evenmin. Daarom is het beter om nog eens mijn blog van 9 januari over Suzy te lezen.