Natte dweil

Iedereen kent het fenomeen. Je wordt overvallen door een gebeurtenis en gaat pas na verloop van tijd met terugwerkende kracht signalen herkennen die wijzen op de komst van die gebeurtenis. Onheil is bij uitstek geschikt voor deze achterwaartse betekenisverlening. Een nare hoest als symptoom van een aangekondigde dood, een onverholen sneer als heraut van een plotselinge echtscheiding.

Alweer jaren geleden vertelde mijn zus een verhaal. Het kwam terloops aan bod, op een namiddag die we doorbrachten met een goed glas wijn en een overvloed aan lekkernijen en gespreksstof. Zoals dat gaat, de familie komt aan de beurt, een nieuw recept, de vrienden, de laatste film, buren met pech. En Hans. Laten we hem Hans noemen.

Hans was geslaagd in het leven, advocaat, notaris, iets met status. Hij reed vast Volvo, maar voor die details heeft mijn zus dan weer geen oog. Des te meer voor de dochters Rozemarijn en Mathilde. Daar sprak ze over. Leuke vlotte kinderen, slimme dochters, zei Hans. Meisjes om trots op te zijn. Ook wel zijn verdienste, welopgevoed dat ze waren. Geen krijsende aandachttrekkertjes.

'Als je maar duidelijk bent', had Hans gezegd. Vooral Rozemarijn wilde er nog wel eens een potje van maken, haar zin doordrijven. Daar had hij niks mee. 'Dan zeg ik, ga jij maar even op de dweil.' Meer was niet nodig. Een tochtje naar de badkamer, kleren uit, en in haar blootje een tijdje liggen op een natte dweil. Kinderen moet toch leren wat wel en niet kan.

Vreemd, vonden we het destijds, mijn zus en ik. Een beetje eng ook. Verder niks. Toch is de natte dweil nooit meer uit mijn hoofd verdwenen. Beschouw ik die gewoonte van discipline bijbrengen in het leven van een jong kind achteraf als een signaal. Omdat ik nu meer weet dan toen. Terecht? Wie zal het zeggen. Rozemarijn moet intussen volwassen zijn. Ik vraag me wel eens af hoe het haar is vergaan.