Brand

Mijn kop knalt uit elkaar. Vanochtend hing er een vreemde lucht in de slaapkamer, alsof er brand was. Meteen kwam er onrust. Een mens wil geen brand. Brand kan alles aantasten wat je dierbaar is. Dus gingen we als snuffelende honden door het huis. Ruiken aan de wekker, ruiken aan het matras, ruiken aan de telefoon. Ik zette het raam wijd open, om me ervan te vergewissen dat de lucht van buiten kwam. Alleen een frisse wind kwam me tegemoet. Intussen werd de lucht binnen dikker. Het is de lamp, zei X ineens. Een schemerlampje naast het bed, zo'n warenhuisding, fijn goedkoop. Het is de lamp. Verder niks. X bleef er naar kijken.

Naderend onheil. Ooit leerde ik dat bij gevaar het primaire brein in actie komt en dat er dan maar drie opties zijn: vluchten, vechten of verlammen. De reactie van X had veel weg van het laatste. En dus bleef de lamp branden. Normaliter ben ik de paniekvogel, maar deze keer niet. Ik rook ook aan de lamp en werd acuut misselijk van de geur. En ik schakelde het licht uit, dat leek me een handige eerste daad. De boel veilig maken. Daarna raakte ik voorzichtig het lampenkapje aan, dat onmiddellijk op de grond viel. De diagnose was duidelijk. Het kapje had al los gezeten en was op de gloeiende lamp gezakt, waardoor de kunststof kern van het kapje kon verbranden. Probleem opgelost en stank niet te harden.

En nu knalt mijn kop uit elkaar. Maar het is donderdagavond en dan schrijf ik mijn blog, dat over kindermishandeling moet gaan. En niet over brand. Of over dat ik misselijk was en ongerust over wat had kunnen gebeuren als ik onachtzaam was geweest en de lamp had laten branden en het huis had verlaten. Alleen maar omdat de dag begon met een flard van onveiligheid en dat ik er fysiek van ging wankelen. En me niet goed kon concentreren. Want dat heeft allemaal niks met kindermishandeling te maken. Toch?