Sneeuwpret

Sneeuw ligt er zat. In Oostenrijk dan, waar ik deze week vertoef. Lijkt de Nederlandse winter nog het meest op een kille lente, hier ligt het land bedolven onder een dikke vracht sneeuw. Soms met de gelaagdheid van een aardkorst, soms zo ijzig samengeperst dat deze blauw oplicht. Maar hoe haal je inspiratie voor een weblog uit sneeuw?

Erg ervaren ben ik nog niet, met ski’s. De vaste leraar van ons clubje is inmiddels tachtig en verkiest dit jaar zelf skiën boven lesgeven, anderen zijn voor de duvel niet bang en razen al dan niet ervaren de pistes af. Ik sluit me aan bij een klasje.

Daar staan we dan, op een rode piste, een behoorlijk steil stuk, te luisteren naar uitleg over het Alpinfahrverhalten. Ik dwaal af, het is een herhaling van de dag ervoor, nodig omdat er een nieuwe is. Mijn aandacht wordt getrokken door gekrijs.

Een paar meter verderop ligt een kind in de sneeuw, een wurm van een jaar of vier, gestoken in een roze pakje. De skietjes steken als een soort dakje in de lucht. Grote handen tillen het wicht op en zetten haar op de benen. Zodra ze staat glijdt ze naar voren en zet het weer op een gillen. Erg ver komt ze niet. Om haar middel zit een brede zwarte band en een koord. De vader houdt het lijntje kort. De moeder kijkt van een afstandje toe.

Ik heb met het kind te doen. Ze moet die berg af, zin of geen zin. Ze laat zich vallen, de vader trekt haar overeind. Ze stuitert en geeft zich, stevig aangegord, over. Uiteindelijk verdwijnt het drietal uit het zicht. Het tafereel doet me denken aan Richard Krajicek, aan de zusjes Williams. Aan gedreven vaders die willen dat hun kinderen groot worden in hun sport. Resultaat boven plezier.

Ik concentreer me weer op de les, hoch tief hoch tief. Stokken in de lucht, het gewicht van het ene been op het andere, korte bochten, blik naar het dal. Het gaat me best goed af. Zo is het leuk.