Bekentenis

Meestal komt de tekst eerst. En ontstaat daarna in mijn ministudio op de keukentafel een foto, waarvoor ik speel met licht, plastic, glas, kralen en wat me maar zo voorhanden komt. Maar deze keer was het beeld er eerst. Vanwege een inktpot, omdat het zonlicht er zo mooi op scheen. En met de foto kwam de herinnering boven, losgedwarreld uit een stoffig hoekje van mijn geheugen.

In een flits was ik weer een jaar of acht en zat ik in de schoolbank, naast Trudy van de Spar, die niet zelf zo heette maar de winkel van haar vader wel. Het was een tijd waarin je nog met kroontjespennen schreef, in schriften met een groen omslag en een etiket voorop. Ik had een handschrift van de vlekkerige soort. Maar op een dag wilde mijn pen niet eens meer vlekken, de inkt trok rare glanzende strepen. Een dag later plakten de pagina's van mijn schriftje aan elkaar. En een dag later weer. Totdat het de juf opviel.

Wat er met mijn schrift aan de hand was, wilde ze weten. Ik had geen antwoord, alleen vrees. De inkt doet gek, zoiets zal ik gezegd hebben. De juf porde met de pen in de inktpot en haalde er iets uit, een dropje, zo te zien, al zag het dan blauw van de inkt. Wat dat was, vroeg ze. Een dropje dus. Hoe ik dat kon weten, wilde zij weten. Nou ja, dat kon je zien. En hoe het dan in de inktpot kwam. Geen idee. Met een schuin oog keek ik naar Trudy van de Spar. Zou zij... ? Nee.

Geen idee. Daar nam de juf geen genoegen mee. Ze wilde een verklaring. De dag verstreek, alle kinderen vertrokken, ik mocht pas gaan als de waarheid boven tafel was. Klem gezet met een dilemma. Ik wilde naar huis, ik miste mijn moeder en begon te huilen, wat zij opvatte als een schuldbekentenis. Of ik het eindelijk wilde toegeven? Dat ik het toch zelf had gedaan? Ja. Nog een snik. Ik mocht gaan.

Okay. Buikpijn. Dat had ik wel vaker in die tijd.