Ring the bell

Zo meteen stappen we op. De koffers gepakt, de bagagerol volgestampt, alles met snelbinders vastgesjord. De motoren laten ronken en tweewielig koers naar het zuiden zetten. Ik zie ernaar uit. Maar daardoor heb ik ook haast. Want weggaan zonder nieuw blog, dat kan natuurlijk niet. En gisteravond was het te laat om nog tot tekst te komen. Ik had mijn tijd verdaan met het zoeken naar filmpjes getiteld 'Ring the bell". Nou ja, tijd verdaan..

De middag eindigde gisteren in een zaaltje waar we -een selecte groep professionals uit de vier grote steden- kennis konden nemen van de voorlopige resultaten van een onderzoek naar de effecten van hulpverlening na huiselijk geweld. Een meerjarig onderzoek, waarbij gezinnen betrokken waren met kinderen in de leeftijd van 3 tot en met 17 jaar. Het Verwey-Jonker Instituut (ook bekend van Kinderen in Tel - zie mijn blog 'Laag op de lijst') heeft zich vier jaar lang een slag in de rondte gewerkt om honderden ouders en kinderen te volgen en te onderzoeken wat geweld met hen doet. En wat het effect is van ingrijpen. In juni, als het onderzoek wordt gepubliceerd, zal ik er zeker nog op terugkomen.

Die middag leverde mij "Ring the bell" op. Ik had er nooit van gehoord. Op enig moment ging de discussie over signaleren en melden. Dat veel mensen wel signaleren, maar geen idee hebben hoe ze moeten handelen, wat ze kunnen doen. Hé? Was ik hier bij een sessie over een onderzoek of bij een brainstorm over mijn blog van vorige week? Het horen schreeuwen (of het vermoeden van verwaarlozing of het zien van slaan of hoe het ook zij): het heeft een gevoelige snaar geraakt.

En de discussie leidde tot varianten. Zo had iemand ervaren dat het had geholpen om een foldertje over Triple P bij mensen waar het heftig eraan toe ging in de bus te gooien. Waarna het schreeuwen verdween. 'Maar je kunt ook aanbellen', was een suggestie, 'en bijvoorbeeld om een kopje suiker vragen. Dan bemoei je je niet met de ruzie, maar je komt toch tussenbeide.' Ha. Handelingsalternatieven. Mogelijkheden om de bedeesdheid te doorbreken. Daar moest ik meer van weten.

En zo kwam ik terecht bij "Ring the Bell". Achter de link gaat één voorbeeld schuil, maar als je Youtube afgraast vind je meer filmpjes. Het gaat, als ik het in de snelheid goed begreep, om een actie in India. De aanstichter was een buschauffeur, die bij een familie aanbelde waar hoorbaar een vrouw werd mishandeld. Het aanbellen deed acuut het geweld stoppen. En met de enigszins vervreemdende vraag ging er nog een andere boodschap mee: let op, ik weet wat hier aan de hand is.

Waar ik vorige week nog dacht aan mogelijkheden om de kunst van het ingrijpen af te kijken, werd ik deze week al op mijn wenken bediend. Alleen is India geen Nederland en voor volwassenen zijn misschien weer net andere ingrepen nodig dan wanneer er kinderen bij betrokken zijn.
Daarom doe ik meteen een oproep: maak je eigen "Ring the bell"-filmpje van maximaal 30 seconden en stuur dat toe.  Kunnen we zo onze eigen handelingsalternatieven bij elkaar crowdsourcen. En hoeven we niet meer niets te doen.