Mijn vriend Jan heeft een lange fietstocht gemaakt, de afgelopen veertien dagen. Vanuit het zuiden kraste hij heuvel op, heuvel af, soms stevig zonbeschenen en soms doornat, naar de Middellandse Zee. Jan is een ochtendmens en nog fanatiek ook. Hij maakte de trip namelijk voor de derde keer. Elke dag mochten we, als op de bagagedrager, via zijn verslagen even meegenieten van het zweet en het afzien, de hartelijkheid van hotelbazen en het monopolie van bakkers, en van de hond die van zijn baas mee mocht eten van het bord van zijn klant. Mijn vriend Jan, dus.
Met deze derde tocht had Jan een doel en dat doel is de reden dat ik hem en zijn inspanning van 1505 kilometer noem. Want dat doel gaat over kinderen. Kinderen die nu eens niet onze buren, onze leerlingen, onze sportmaatjes of die van onze kennissen zijn. Kinderen van ver, in een land waar straks heel de wereld naar kijkt, waar het vast een poosje stevig oranje zal kleuren en waar vreugde en verdriet hand in hand zullen gaan. Wat dan weer niks met kinderen heeft te maken, maar met winst en verlies. Brazilië.
Binnenkort kun je hier met een vertraging van enkele seconden het geluid van een schoen tegen een voetbal in Rio horen. Knap staaltje. Maar evengoed een koud kunstje om dan ook wat andere geluiden toe te laten. Daarom, vind ik, mag ik nu alvast de kinderen die zich achter de glimmende stadions en buiten het zicht van de camera's in de favela ophouden in onze huiskamers laten komen. Zodat we ook zicht op hun wereld krijgen. Zoals Jan het schrijft: "Het is de wereld van kinderen die leven in onhygiënische toestanden, die vaak niet naar school gaan, die door ouders op pad gestuurd worden om in de dagelijkse behoefte te voorzien. Het is de wereld van tienermoeders, van weggelopen en (ge)dode vaders, van wezen en halfwezen. Het is dus niet de wereld van Romario, Ronaldo en Neymar of ‘The girl from Ipanema’. Hoewel, ook de kinderen in de favela dromen in de voetsporen van deze sterren te treden en verlangend uitkijken naar de kampioenschappen en de spelen die er aan komen."
Het particuliere schooltje ‘Escola Saci Sabe Tudo’ geeft die kinderen elke dag even de gelegenheid om te ontsnappen aan de werkelijkheid van alledag en te dromen en werken aan een betere toekomst. En daarom ging Jan fietsen en stelde hij ons dagelijks op de hoogte van zijn vorderingen in kilometers en euro's. Want dat is natuurlijke de simpele clou, hij bracht geld bij elkaar voor dat schooltje. Dus wie meer wil weten over de school, zijn prachtige verhalen wil lezen en ook nog een gironummer zoekt moet even zijn website raadplegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten