Songfestival

'Maar je gaat het toch zeker over dat liedje hebben? X vindt het maar raar dat ik me afvraag waar mijn blog deze week over moet gaan. Het kwartje valt niet meteen, het is nog vroeg. 'Je weet wel, het songfestival'. O ja. Meteen krijg ik weer de pest erover in, dat ik hartelijk bedankt werd voor mijn stem, maar dat die wel mooi te laat was. Hongarije moest het zonder mijn punt doen.

Waarom Hongarije? Noem het beroepsdeformatie. Of dat ik toch iets moest hebben om een keuze te kunnen maken en zoveel liedjes, dat hou ik gewoon niet uit elkaar. Of dat ik voor de inhoud ga. Of dat het toch gewoon een mooi liedje was. Mooi? Intens is een beter woord. Intens, tussen alle glamour en visueel geweld door.

Het gaat natuurlijk over András Kállay-Saunders en het liedje "Running". Ik begreep dat ruim vijf miljoen mensen in Nederland -en nog vele tientallen miljoenen elders in Europa- naar het songfestival hebben gekeken. Zouden al die mensen zich ervan bewust zijn geweest waar het over ging toen hij zong:
  She cries cries cries

  she's all alone
  Daddy why why why
  Leave me alone
  She calls for help
  She calls for help
  But no one seems to care
  She calls for help but no one seems to care ?

Nu ik erover nadenk was het natuurlijk prachtig en dapper. Een statement. In een wedstrijd vanuit het diepst van je ziel het halve continent een spiegel voorhouden door kindermishandeling onder de aandacht te brengen. Dat krijg ik met mijn blog niet klaar (al doe ik mijn best).

Toch zit er ook een wrange kant aan. In gedachten zie ik hoe András concerten zal geven, in talkshows zal verschijnen, op festivals gaat optreden. Dat Running altijd weer op het repertoire zal staan en dat de concertgangers het lied kunnen dromen. Dat dan luidkeels in zaal of stadion zal klinken dat niemand zich wat ervan lijkt aan te trekken dat een kind om hulp roept. Maar dat die tekst geen betekenis meer heeft, hij zingt -armen hoog, lichtjes in de hand- gewoon zo lekker mee. En dat zou dan weer jammer zijn.