Klokhuis

Weet je de ene week niet hoe je aan een onderwerp moet komen, de andere week struikel je erover. Zoals woensdag om precies te zijn. Wat wil je ook. 's Morgens bij de opening van EUCCAN, het Europees congres over kindermishandeling. Gedragswetenschappers, medisch specialisten, forensisch onderzoekers en tal van andere deskundigen uit 22 landen zijn deze week verzameld aan de Sloterplas. Lezingen, workshops, parallelsessies die genoeg opleveren voor de rest van het jaar.

's Middags op naar het Ketelhuis, voor de presentatie van het onderzoek van kinderombudsman Marc Dullaert naar de stand der zaken in de gemeenten. Is preventie van kindermishandeling daar wel op orde? Nou, tsja, niet echt, kan beter. Wel veel beleid, maar kinderen en ouders worden nog te weinig bereikt. En kijk, als het om gemeenten gaat, dan komt het dichtbij. Ik weet in ieder geval wat me te doen staat: uitpluizen hoe het eraan toegaat in Amsterdam en wat er beter kan. Mooie woorden waren er wel, dus dat geeft alvast moed. En de aangeboden gereedschapskist nodigt uit tot grasduinen.

Maar vooral was er Kim. Daar stond ze dan, een blonde schoonheid, in strak groen en hooggehakt, op het podium, naast de burgemeester en tegenover de zaal vol mensen uit 22 landen aan de Sloterplas. Ze kreeg een rapport aangeboden van het Trimbos Instituut. Niet voor niks. Want Kim speelde een hoofdrol in uitzendingen van Klokhuis over kindermishandeling. En die uitzendingen én het bijbehorende lespakket, zo had Trimbos uitgezocht, zorgden ervoor dat kinderen vaker over kindermishandeling spraken en na de uitzendingen ook vaker met de Kindertelefoon belden.

Daarom hebben wij mensen als Kim nodig. Kim heeft de moed om over haar eigen ervaringen op tv te praten. Dat is niet niks voor zo'n taboe-onderwerp. En intussen stimuleert ze, zelf intussen mega-krachtig, andere kinderen om te praten over mishandeling. En daarom hebben we programma's als Klokhuis nodig. Omdat je dan kunt leren wat plastic soep is, hoe een computerbrein werkt en waarom Michiel de Ruyter zo bijzonder was. Of wat kindermishandeling is, hoe je dat merkt en wat je eraan kan doen. In televisieland is dat ook moed, leerde ik gisteren. Het is afrekenen met de mythe, dat kinderen alleen maar vrolijke dingen mogen zien, omdat ze anders niet zouden kunnen slapen.

Pfoe. Is kijken naar Kim dan eng? Kom nou. Ik zou zeggen: snel naar Klokhuis via deze link en kijken. Dan slaap je maar een nachtje niet.