Sinds donderdag is het leven even niet meer normaal. Een vliegtuig in de Oekraïne uit de lucht geschoten. Ik hoorde van een collega dat een toestel uit Amsterdam was neergestort en ik wist niet hoe snel ik aan alle mogelijke beschikbare informatie op internet moest komen. Toch was de ramp nog niet meteen allesoverheersend. Het was een warme avond. We brachten die door aan zee, waar het nog druk was en de zon zich op zijn mooist liet ondergaan. Het vliegtuig kwam af en toe wel ter sprake, maar het was nog een verhaal van ver weg.
Op de terugweg kregen we via de autoradio flarden mee van de persconferentie. Daarna legde luchtvaartdeskundige Benno Baksteen uit wat hij kon afleiden uit de feiten: dat het meest waarschijnlijke scenario inderdaad het neerhalen van het toestel was. Vanaf dat moment besefte ik dat de gevolgen van deze crash anders zouden zijn dan wanneer het om een technisch falen was gegaan. Direct werd voelbaar hoe politieke instabiliteit en ermee gepaard gaand geweld onnoemelijk veel persoonlijk leed veroorzaakt. Leed, dat miljoenen mensen in de wereld dagelijks ervaren, maar dat nu geconcentreerd en snoeihard onze eigen levens raakt.
Fragmentarisch wordt ook duidelijk hoe omvangrijk deze ramp voor Nederland is. Uit sommige berichten lees ik dat er wel tachtig kinderen omgekomen zijn. Wat een impact moet dat hebben op andere kinderen, die ineens hun makkertje, klas- of schoolgenootje zijn kwijtgeraakt. Hoeveel kinderen zouden direct of indirect te maken krijgen met de dood van hun grootouders, hun geliefde tante, hun buurman? Het lijkt me een harde dobber om daar mee om te gaan, zeker als je eigen leven ook overhoop is gehaald.
Het is schoolvakantie en ik heb geen idee hoe scholen die leerlingen zijn verloren daar nu mee omgaan. De deuren van de school openstellen, bijeenkomsten organiseren, alle ouders en kinderen op de hoogte stellen of toch wachten tot de vakantie voorbij is? Zijn juffen en meesters erop voorbereid om kinderen op te vangen die hun vriendje missen of hun liefste oma? Mij lijkt dat alle scholen op een of andere manier moeten dealen met de ramp.
Naast alle hulp die op gang komt voor de direct betrokkenen, krijgen scholen daarom hopelijk ook bijstand. Slachtofferhulp Nederland heeft speciaal ruimte ingericht voor scholen op de website over de vliegramp met de MH17. Wellicht biedt de informatie en de verwijzing naar de toolkit van het Universitair Medisch Centrum houvast en kunnen scholen ook deskundigen inschakelen om hen te helpen. Ook hen wens ik veel sterkte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten