Vuurtje stoken

Ook planningen lopen soms deuken op. Het begon met uitstel. Mijn vaste blogavond ging op aan een tochtje naar zee. De inhaalpoging op vrijdagochtend sneuvelde eveneens, overdag was er gewoon werk te doen en de avond was voor een druk en prachtig North Sea Jazz. Zaterdag doorkruisten we het land van Rotterdam via Nijmegen naar Maastricht. 's Avonds hield ik een schuin oog op Oranje en buiten werd intussen een vuurtje gestookt. Ik klapte eindelijk mijn laptop open. 

Uit mijn mini-archief diepte ik een bericht op over de Jongerentaskforce, die op zoek is naar nieuwe leden. De Jongerentaskforce is opgericht om jongeren een stem te geven in de aanpak van kindermishandeling. De leden ervan -een aantal van hen heb ik ontmoet- doen dat vol overgave, gewoon tussen de activiteiten van hun dagelijks leven door. Het brengt ze in gesprek met Tweede Kamerleden, bij de Kinderombudsman, aan tafel met de minister. Ze zijn te vinden op scholen, festivals en bij symposia. Vorig jaar verscheen een onderzoek van de Jongerentaskforce. Een boeiend document waarin jongeren onder andere aangeven wie volgens hen het beste kindermishandeling kan signaleren en aanpakken, en welke rol ze daarbij voor zichzelf zien weggelegd. 

Een stevige job dus, voor die jongeren. Dat ze nu op zoek zijn naar nieuwe leden snap ik. Want wat de inzet ook brengt, het kost veel tijd. Tijd die in drukke tienerlevens behoorlijk schaars kan zijn. Zouden jongeren zich gemakkelijk laten werven, vroeg ik me af. Voelen alleen kinderen die zelf mishandeling of verwaarlozing hebben ervaren zich aangesproken? Of zouden anderen, voor wie het wat meer ver-van-mijn-bed is, ook te porren zijn? 

Mijn gedachten gingen naar buiten, waar X onder aansporing van twee meiden van vijftien een vuurtje stookte. Het vuur was er niet alleen voor onze warmte, het diende vooral om een berg marshmallows van een gekarmeliseerd huidje te voorzien. Ik liet de laptop in de steek en voegde me bij de vuurstokers. In mijn achterhoofd de wervingsadvertentie voor de Jongerentaskforce.

De vlammen likten langs de houtbrokken, de meisjes pookten elk met een dikke tak in het vuur en probeerden er een fakkel van te maken. De marshmallows werden aan ijzeren pennen geregen en boven de gloeiende massa gehouden. Ik genoot van de warmte, de knisperende takken en het zachte warme snoepgoed, het woordeloos cement van daar samen zijn. Geen tijd meer voor een blog. Geen geschikt moment voor een praatje over een Jongerentaskforce die nieuwe leden zoekt.

Oranje wint, het vuur dooft, we gaan slapen. Aan het late zondagochtendontbijt vertel ik de meiden alsnog waar mijn blog over gaat en waarom ze  erin figureren...