Door het voorval overpeinsde ik weer eens dat we in Nederland een automatisme missen. De afgelopen dagen stuitte ik via verschillende Twitterberichten op een documentaire: 'Baby P The untold story', het verhaal achter de dood van een 17 maanden oude baby. In Engeland, waar baby P woonde, vindt standaard een serious case review plaats als een kind door mishandeling om het leven komt. Daarbij wordt minutieus gekeken naar wie wat wanneer heeft gedaan en waarom gehandeld is zoals gehandeld is. Niet om te blameren (al zal een strafrechtelijke procedure ook zijn loop moeten hebben) maar om van te leren en herhaling van fouten te voorkomen.
Wat me onder meer uit deze documentaire bij bleef was de constatering van een professional: "We hebben het allemaal gemist, geen van ons heeft gezien hoe kwetsbaar het kind was." Voor de blauwe plekken van het kind had de moeder telkens weer verklaringen, die gaandeweg de waarneming kleurden. De objectieve feiten verloren daardoor hun betekenis en de oorzaak ervan werd niet gezien. Ook de impact van de nieuwe vriend van moeder bleef onopgemerkt.
Deze casus maakte -maar weer eens- duidelijk hoe belangrijk het is om informatie te delen. En dat het onderscheiden van meningen en feiten een zaak van levensbelang kan zijn. Een thema dat ook in Nederland aan gewicht en kwaliteit moet winnen. Ook (zelf)analyse van alle betrokken professionals van hun handelwijze en de condities waarbinnen ze werken is cruciaal. Eveneens onmisbaar is de aandacht die er moet zijn voor het hele systeem, dat dus breder kan zijn dan alleen de verzorgende ouder.
Dat brengt me bij de kindcheck die met de wet Meldcode werd ingevoerd. Hieraan besteedde ik aandacht in mijn blog Pluis-niet-pluis. Bij de kindcheck moet een professional onderzoeken of kinderen gevaar lopen als een volwassen cliënt door medische of andere omstandigheden niet goed voor de kinderen kan zorgen. Zou de kindcheck zijn uitgevoerd bij het Amsterdamse jongetje, vraag ik me af. Of zouden we daarin een te nauwe blik hebben en alleen bij vrouwen vragen of ze verantwoordelijkheid dragen voor kinderen?
Wat zou het waardevol zijn als ook in Nederland de serious case review standaard wordt uitgevoerd.
Baby P. in Engeland is de Savannah van Nederland. In beide landen is de hysterie over kindermishandeling tot ongekende hoogten gestegen. In Nederland worden kinderen daardoor veelal te snel onterecht uit huis geplaatst en werkt men niet aan terugplaatsing. En in pleeggezinnen en instellingen is de kans op seksueel misbruik, pesten, agressie vele malen groter. Het grove mishandelen komt helemaal niet veel voor in Nederland, ouders doen het goed, zoals ook hoogleraar Ido Weijers stelt. Binnen jeugdzorg wordt ongelooflijk veel mishandeld, maar dat blijft tijdens de Week van Kinderen Veilig volledig in de doofpot. Als u uzelf een integer mens vindt, kunt u wegkijken van mishandeling door en onder jeugdzorg niet accepteren. Dus: Bent u integer of kijkt u ook liever weg en doet mee aan de hype ouders massaal van mishandeling te beschuldigen? Met vriendelijke groet, Kik de Jong
BeantwoordenVerwijderen